Króluj nam Chryste, zawsze i wszędzie
to nasze rycerskie hasło.
Ono nas zawsze prowadzić będzie
i świecić jak słońce jasno.
Naprzód przebojem młodzi rycerze
Do walki z grzechem swej duszy
Wodzem nam Jezus w Hostii ukryty
Z nim w bój nasz zastęp wyruszy.
Pójdziemy naprzód, naprzód radośnie
Podnosząc w góre swe czoła.
Przed nami życie rozkwita w wiośnie
Odważnie, bo Jezus woła.
(Hymn ministrancki)
Bardzo ważną wspólnotą w każdej parafii są Ministranci, a właściwie Liturgiczna Służba Ołtarza. Jej zadaniem jest przygotowywanie oraz dbanie o piękno i porządek podczas Eucharysti i różnych nabożeństw. Nasza wspólnota składa się z 29 chłopców począwszy od II klasy szkoły podstawowej (po I komunii) poprzez gimnazjum, licemu aż po studentów. Naszym opiekunem jest ks. Tomasz.
Swoją wiedzę, umiejętności oraz rozmiłowanie w Liturgii Kościoła pogłębiamy podczas cotygodniowych spotkań, które odbywają się we wtorki po Mszy św. Podczas tych spotkań poznajemy między innymi poszczególne funkcje wiernych i duchownych podejmowane w zgromadzeniu liturgicznym, uczymy się struktury oraz poszczególnych częśći Mszy świętej, zagłębiamy się w bogate symbole liturgiczne a także poznajemy oraz ćwiczymy postawy i gesty obecne w Liturgii. Staramy się również poznawać szaty liturgiczne oraz w jaki sposób o nie dbać.
Jedną z pierwszych rzeczy jaką musi poznać każdy ministrant jest Pozdrowienie ministranckie: „Króluj nam Chryste, Zawsze i wszędzie” oraz
piękna modlitwa „przed” i „po” służeniu:
Modlitwa przed służeniem:
„O to za chwilę, przystąpię do Ołtarza Bożego,
Do Boga, który rozwesela młodość moją,
Do świętej przystępuje służby.
Chcę ją dobrze pełnić.
Proszę Cię, Panie Jezu, o łaskę skupienia,
By myśli moje były przy Tobie,
Oczy moje zwrócone na Ołtarz,
A serce moje oddane tylko Tobie. AMEN.”
Modlitwa po służeniu:
„Boże, którego dobroć, powołała mnie do Twojej służby,
Spraw, abym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach,
Przez dzień dzisiejszy i całe życie, Szedł tylko drogą zbawienia.
Przez Chrystusa, Pana naszego. AMEN.”
Jak to jest w dobrze zorganizowanej grupie tak i u nas każdy chłopiec musi przejść pewne stopnie. Kiedy chłopiec wyrazi chęć służenia Panu Bogu i ludziom w kościele zostaje przyjęty na okres próbny i staje się kandydatem na ministranta. W tym czasie przygląda się starszym kolegom, którzy usługują kapłanom podczas Eucharystii. Dopiero po roku, gdy zostaną sprawdzone jego szczere chęci służenia i wykaże się stosownymi umiejętnościami zostaje uroczyście pasowany i przyjęty do grona ministrantów. Na ten znak otrzymuje pelerynkę, nazywaną potocznie kołnieżykiem oraz tunikę, jako uzupełnienie stroju komży. Odtąd może z dumą nosić strój ministranta i posługiwać przy ołarzu. Natomiast kiedy podrośnie i wykaże się dostateczną znajomością Pisma Świętego zostaje dopuszczony posługi Lektora, by czytać Mszalne Lekcje oraz Modlitwę Wiernych.
Każy ministrant powinien kierować się następującym Dekalogiem:
Zasady ministranta
- Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swe obowiązki służby ołtarza.
- Ministrant służy Chrystusowi Panu w ludziach.
- Ministrant rozwija w sobie Boże życie.
- Ministrant pracuje nad swoim charakterem i czuwa nad czystością serca i duszy.
- Ministrant poznaje Liturgię i żyje nią.
- Ministrant modli się za ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.
- Ministrant jest dobrym synem i bratem.
- Ministrant swoją chrześcijańską postawą wnosi wszędzie prawdziwą radość.
- Ministrant przez swoją pilność i sumienność staje się przykładem dla innych.
- Ministrant podobnie jak kapłan stara się być nie jako drugim Chrystusem.
Naszą aktywność i młodzieńczy zapał realizujemy także przy różnych zajęciach sportowych jak chociażby gra w piłkę, wycieczki górskie i rowerowe, nauka i turnieje ministranckie w parafialnej świetlicy w tenisa stołowego, bilarada lub piłkarzyki – oczywiście według zasad Fair-Play.
Głównym Patronem Ministrantów jest św. Dominik Savio:
Urodzony we Włoszech, w roku 1842, św. Dominik Savio żył zaledwie piętnaście lat, ale zdążył osiągnąć wysoki stopień świętości. Był uczniem św. Jana Bosco, który kochał go jak syna. W siódmym roku życia przystąpił, do I Komunii Świętej. Chcąc pomóc św. Janowi w jego pracy misyjnej, zorganizował towarzystwo pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia. Pomimo że życie św. Dominika płynęło w ubóstwie, pracy i cierpieniach, przepełniała go radość i pogodna świętość. Jest prawdziwym wzorem dla młodzieży. Pewnego razu napisał do przyjaciela: „Tu, na ziemi świętość polega na tym, aby być stale radosnym i wiernie wypełniać nasze obowiązki”.
Zmarł 9 czerwca 1857 roku.